Η μαύρη κουκίδα
Αν βλέπεις μόνο την μαύρη κουκίδα, τότε χάνεις όλο το υπόλοιπο
Αφορμή για αυτό το άρθρο υπήρξε ένα βιντεάκι που είδα, στο οποίο ένας δάσκαλος σημείωσε μια μαύρη κουκίδα σ’ ένα φύλλο λευκό χαρτί και είπε στους μαθητές του στην τάξη να γράψουν έκθεση με αυτό το θέμα. Πράγματι, τα παιδιά έγραψαν. Όταν παρέδωσαν τις εκθέσεις τους, ο δάσκαλος διαπίστωσε, ότι όλα τα παιδιά έγραψαν μόνο για την μαύρη κουκίδα και κανένα για το λευκό χαρτί.
Μήπως κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε κάθε μέρα; δεν ασχολούμαστε με την μαύρη κουκίδα κι ούτε δίνουμε, πολλές φορές, σημασία στο λευκό χαρτί;
Αυτό το λευκό χαρτί μπορεί να είναι η ζωή μας, μια κατάσταση ή ο συνάνθρωπός μας. Χίλια καλά να υπάρχουν σ’ αυτό το λευκό χαρτί, εμείς θα σταθούμε σ’ αυτή την μαύρη κουκίδα. Και απ´ αυτήν την μαύρη κουκίδα κρίνουμε και το λευκό χαρτί.
Αυτή η θεώρηση μπορεί να σημαίνει μια απαισιόδοξη στάση ζωής, μια τοξική συμπεριφορά, μια βαθιά ανασφάλεια, μια δυστυχισμένη εσωτερική ύπαρξη. Η μαύρη κουκίδα ίσως είναι ο φοβισμένος εαυτός μας, που νιώθει ασφάλεια σ’ αυτήν και πανικοβάλλεται στην θέα του λευκού χαρτιού.
Το λευκό χαρτί αντιπροσωπεύει το άπειρο που απλώνεται μπροστά μας, τις προοπτικές και τα μονοπάτια μας. Και που δεν τα βλέπουμε, όσο παραμένουμε προσηλωμένοι στην μαύρη κουκίδα. Αυτή αποτελεί το αγκυροβόλι μας. Το καταφύγιό μας. Το λευκό χαρτί είναι άγνωστο, πορεία αχαρτογράφητη. Εκεί χρειάζεται ν’ απλωθεί ο χάρτης και να βγει η πυξίδα από την τσέπη. Και να πιάσουμε γερά και θαρραλέα το τιμόνι.
Η μαύρη κουκίδα, όμως, τίποτε από αυτά δεν ζητά. Η διαδρομή γνωστή και πολυταξιδεμένη. Ίσα βάρκα ίσα πανιά.
Χρησιμοποιώντας μια άλλη φράση θα μπορούσαμε να πούμε, ότι βλέπουμε το δέντρο και δεν βλέπουμε το δάσος. Και κάποιες φορές, ίσως, ούτε το δέντρο, ούτε το δάσος βλέπουμε. Είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας. Σ’ ένα κενό.
Ας μην φοβόμαστε, λοιπόν, το λευκό χαρτί. Ας ταξιδέψουμε με δύναμη και θάρρος γεμίζοντάς το με άπειρες μαύρες κουκίδες. Κι όσο αυτές αυξάνονται, θα λιγοστεύει η εσωτερική ανασφάλειά μας. Και θα περισσεύει η ζωντάνια και η τόλμη μας. Και θ’ αποκτούμε εκλεκτούς συνοδοιπόρους.
Γιατί, για ποιον λόγο είμαστε εδώ στην γη, αν δεν ζούμε και δεν γεμίζουμε με μαύρες κουκίδες το λευκό χαρτί μας;